ارزش یك لبخند
در یکی از شهرهای اروپایی پیرمردی زندگی می کرد که تنها بود. هیچکس نمی‌دانست که چرا او تنهاست و زن و فرزندی ندارد. او دارای صورتی زشت و کریه‌المنظر بود.
شاید به خاطر همین خصوصیت هیچکس به سراغش نمی‌آمد و از او وحشت داشتند، کودکان از او دوری می‌جستند و مردم از او کناره‌گیری می‌کردند. قیافه زننده و زشت پیرمرد مانع از این بود که کسی او را دوست داشته باشد و بتواند ساعتی او را تحمل نماید. علاوه بر این، زشتی صورت پیرمرد باعث تغییر اخلاق او نیز شده بود. او که همه را گریزان از خود می‌دید دچار نوعی ناراحتی روحی شد که می‌توان آن را به مالیخولیا تشبیه نمود همانطور که دیگران از او می‌گریختند او هم طاقت معاشرت با دیگران را نداشت و با آنها پرخاشگری می‌نمود و مردم را از خود دور می‌کرد.
سالها این وضع ادامه یافت تا اینکه یک روز همسایگان جدیدی در نزدیکی پیرمرد سکنی گزیدند آنها خانواده خوشبختی بودند که دختر جوان و زیبایی داشتند.....

خدای عزیز! اون کسی که همین الان مشغول خواندن این متنه، زیباست چون دلی زیبا داره
درجه یکه چون تو دوستش داری و بهش نظر کردی ، قدرتمند و قوی و استواره چون تو پشت و پناهش هستی
خدایا ! ازت می خوام کمکش کنی زندگیش سرشار از همه بهترینها باشه
خواهش می کنم بهش درجات عالی دنیای و اخروی عطا بفرما و کاری کن ، به آنچه چشم امید دوخته
آنگونه که به خیر و صلاحش هست برسه انشاا...
خدایا! در سخت ترین لحظه ها یاریگرش باش تا همیشه بتونه همچون نوری در تاریک ترین و سخت ترین
 لحظه ها زندگی اش بدرخشه و در ناممکن ترین موقعیت ها عاشقانه مهر بورزه....

وقتی دل ارزش خودش را از دست بدهد و چشمهایت دیگر اشکی برای ریختن نداشته باشد،وقتی دیگر قدرت فریاد زدن را هم نداشته باشی،وقتی دیگر هر چه دل تنگت خواسته باشد گفته باشی،وقتی دیگر دفتر و قلم هم تنهایت گذاشته باشند،وقتی از درون تمام وجودت یخ بزند،وقتی چشم از دنیا ببندی و آرزوی مرگ بکنی،وقتی احساس کنی تنهاترین هستی،چشمهایت را ببند و از ته دل بخند که با هر لبخند روحی خاموش جان میگیرد و درخت پیر جوان میشود.

دور از نگاه خيره ي من ساحل جنوب
افتاده مست عشق در اغوش نور ماه
شب با هزار چشم درخشان و پر ز خون
سر ميكشد به بستر عشاق بي گناه

نيزار خفته خامش و يك مرغ ناشناس
هر دم ز عمق تيره ان ضجه ميكشد
مهتاب مي دود كه ببيند در اين ميان
مرغك ميان پنجه وحشت چه ميكشد

بر ابهاي ساحل شط سايه هاي نخل
مي لرزد از نسيم هوسباز نيمه شب
اواي گنگ همهمه قورباغه ها
پيچيده در سكوت پر از نيمه شب

در جذبه اي كه حاصل زيبايي نيمه شب بود
رؤياي دوردست تو نزديك مي شود
بوي تو موج مي زند انجا به روي اب
چشم تو مي درخشد و تاريك مي شود

بيچاره دل كه با همه اميد و اشتياق
بشكست و شد به دست تو زندان عشق من
در شط خويش رفتي و رفتي از اين ديار
اي شاخ شكسته ز طوفان عشق من

              زندگی رسم خوشايندی است.

                زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ،پرشی دارد اندازۀ عشق.

                    زندگی چيزی نيست،که لب طاقچه ی عادت از ياد من و تو برود.

                        زندگی جذبه ی دستی است که می چيند.

                            زندگی نوبر انجير سياه،در دهان گس تابستان است.

                               زندگی،بعد درخت است به چشم حشره.

                                   زندگی تجربه ی شب پره در تاريکی است.

                                      زندگی حس غريبي است که يک مرغ مهاجر دارد.

                                         زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پيچد.

                                             زندگی ديدن يک باغچه از شيشه ی مسدود هواپيماست.

                                                 خبر رفتن موشک به فضا،

                                               لمس تنهايی ماه،

                                            فکر بوييدن گل در کره ای ديگر.

                                        زندگی شستن يک بشقاب است.

                                     زندگی يافتن سکه ی دهشاهی در جوی خيابان است.

                                 زندگی«مجذور»آينه است.

                            زندگی گل به« توان » ابديت،

                        زندگی «ضرب» زمين در ضربان دل ما،

                    زندگی«هندسه»ساده يکسان نفسهاست.

هر کجا هستم،باشم،

                                  آسمان مال من است.

                     پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است.

                چه اهمیت دارد، گاه اگر می روید،قارچ های غربت؟

                              من نمیدانم که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است،کبوتر  

                                                                                                              زیباست.

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست.

گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد؟

                     چشم ها را باید شست،جور دیگر باید دید.

                                 واژه را باید شست.

                                           واژه باید خود باد،واژه باید خود باران باشد.

چترها را باید بست،

              زیر باران باید رفت.                  فکر را،خاطره را،زیر باران بایدبرد

با همه مردم شهر،زیر باران باید رفت.                                دوست را، زیر باران باید دید.

 عشق را زیر باران باید جست   

   زیر باران باید بازی کرد.

زیر باران باید چیز نوشت،حرف زد،نیلوفر کاشت

زندگی تر شدن پی در پی، زندگی آبتنی کردن در حوضچه ی« اکنون» است .